La lasta tago de la kongreso. Mia lasta tago en Hanojo. Tiutage mi havis du interesajn ekskursojn – improvizitajn kaj tute senpagajn.
La ferma ceremonio
La ferma ceremonio okazis en la halo de universitato. Ĝi estis plenŝtopita, mi penetris kiel kutime en lastajn vicojn, sed ĉeestis ne tro longe, ĉar alvenis kara Kvinjo kaj proponis al mi priparoli mian postan vojaĝon.
Ankaŭ mi tre interesiĝis pri ĉi temo, ĉar mia hotelo estis pagita nur ĝis tiu tago kaj mi havis nek biletojn, nek striktan planon por sekva semajno.
Do sekvan duonhoron ni pasigis en apuda surstrata kafejo, side sur malaltaj plastaj seĝetoj kiel kutimas ĉe la vjetnamoj. “Ni” signifas mi, Kvinjo kaj ŝia amikino Suong. Mi vigle babilis kun Kvin, trinkis kaj iomete manĝis kaj estis certa, ke ŝia silentema amikino ne scias Esperanton.
Tamen jen mi demandis pri konsisto de iu loka manĝaĵo kaj Kvino vigle ekkriis: “Mi ne ŝatas kuiri, do mi ne scias. Demandu Sin, ŝi estas bona kuiristino”. Kaj post minuto Sin montris al mi sian poŝtelefonon, kie en la Angla-Esperanta vortaro estis skribite: “Faruno”.
Tiel mi eksciis, ke apud mi sidas la dua esperantistino, iom hezitema pri sia malperfekta lingvokono. Ŝi loĝas en Hue kaj alvenis sian naskiĝurbon Hanojo speciale por partopreni la kongreson.
Tamen jen mi demandis pri konsisto de iu loka manĝaĵo kaj Kvino vigle ekkriis: “Mi ne ŝatas kuiri, do mi ne scias. Demandu Sin, ŝi estas bona kuiristino”. Kaj post minuto Sin montris al mi sian poŝtelefonon, kie en la Angla-Esperanta vortaro estis skribite: “Faruno”.
Tiel mi eksciis, ke apud mi sidas la dua esperantistino, iom hezitema pri sia malperfekta lingvokono. Ŝi loĝas en Hue kaj alvenis sian naskiĝurbon Hanojo speciale por partopreni la kongreson.
Post tio ni eĉ pli aktive babilis triope kaj faris por memoro kelkajn fotojn. Aparte amuza por mi estas tiu, en kiu la junulinoj tenas en la manoj lokan gazeton kun foto de Vladimir Putin sur la frontpaĝo.
Mi mem aĉetis ĝin matene, kvankam ĝi estis en la (ankoraŭ) nekomprenebla por mi angla lingvo. Verŝajne pri tio kulpas mia drasta ŝoko: mi vojaĝis milojn da kilometroj for de Rusio, sed eĉ tie mi ne sukcesis fuĝi de nia kara, amata, de ĉiuj dezirata prezidanto. Diable!
Mi mem aĉetis ĝin matene, kvankam ĝi estis en la (ankoraŭ) nekomprenebla por mi angla lingvo. Verŝajne pri tio kulpas mia drasta ŝoko: mi vojaĝis milojn da kilometroj for de Rusio, sed eĉ tie mi ne sukcesis fuĝi de nia kara, amata, de ĉiuj dezirata prezidanto. Diable!
En la halon ni revenis kiam finiĝis paroladoj kaj komenciĝis enmanigo de premioj. Medaloj, rozoj, memoraĵoj.
Aparte kortuŝis min momento, kiam ĉeestantoj kriis al la vjetnamaj volontuloj starantaj sur la scenejo: “Dankon!” kaj tiuj respondis unuvoĉe: “Ne dankinde!”
Kelkajn pliajn fotojn mi faris laŭ peto de Prince Henry Oguinye, kiu ŝatis montri ilin post reveno al siaj samideanoj en Niĝerio.
Fine sonis la himno “Espero”.
Aparte kortuŝis min momento, kiam ĉeestantoj kriis al la vjetnamaj volontuloj starantaj sur la scenejo: “Dankon!” kaj tiuj respondis unuvoĉe: “Ne dankinde!”
Kelkajn pliajn fotojn mi faris laŭ peto de Prince Henry Oguinye, kiu ŝatis montri ilin post reveno al siaj samideanoj en Niĝerio.
Fine sonis la himno “Espero”.
Orienta medicino
Post la fino de la ceremonio mi havis apartan planon, starigitan antaŭ kelkaj tagoj. Mia patrino grave malsanas. Fakte lokaj kuracistoj jam rezignis pri ŝia kuracado kaj mi komprenas, ke apenaŭ eblas ion fari – la vertebra kancero en lasta stadio estas tute malesperebla afero. Tamen mi volas fari ĉion plejeblan por plilongigi kaj plibonigi lastajn monatojn (ĉu jarojn?) de ŝia vivo.
Pro tio helpe de afablega Flama mi en la unuaj tagoj de la kongreso trovis la eks-prezidanton de la Vjetnama Esperanto-Asocio s-ron Nguyễn Xuân Thu kaj petis lian helpon pri tio. Afablega, bonkora kaj helpema homo, malgraŭ sia grandega okupiteco li tuj diris, ke provos helpi min. S-ro Thu klarigis, ke amiko kun kiu li iam laboris en la Instituto pri Orienta Medicino, nun ankaŭ emiritiĝis kaj malfermis privatan klinikon. “Do mi eskortu vin tien, traduku kaj helpu aranĝi ĉion”, diris afabla veterano. Ni interkonsentis renkontiĝi post la ferma ceremonio, apud kliniko, kies adreson li skribis vjetname por taksiisto.
La kliniko situas apud lago en centro de la urbo, en la dua vico de domoj. Iuj afiŝoj surstrate mankas, do sen detala klarigo apenaŭ eblus memstare trovi ĝin. Tamen interne ĉio estas aranĝita sufiĉe impone. S-ro Dương Trọng Hiếu akceptas pacientojn en malgranda halo, tuj post la enirejo. En apudaj ĉambroj laboras liaj helpantoj.
Li akceptis nin bonkore kaj gasteme, kaj nur petis atendi iom ĝis li finos ekzemenadon de iu vjetnamo. Laŭ liaj demandoj, aspekto de li kaj la kliniko mi komprenis ke temas pri vere profesia kuracisto, ne pri laŭvica ĉarlatano kiuj tiom abundas en ĉi sfero en Rusio. Atendovico de pacientoj kaj la horloĝo Longines sur lia brako atestas pri certa prosperado de la afero.
Post pridemandado li diris, ke en tiu situacio oni jam ne atendu miraklojn, do li povas proponi nur miksaĵon de kuracplantoj kiuj havos maldolorigan, vigligan kaj ĝenerale sanigan efikojn. Mi konsentis. Post ĉirkaŭ 15-20 minutoj 30 pakaĵoj de la miksaĵo estis pretaj, do mi pagis kaj foriris. Dum atendado li montris al mi (por iom min amuzi) kiel li praktikas en apuda ĉambro nadlopunkturon. Antaŭ miaj okuloj ridetema kuracisto enigis kelkajn nadlojn en vizaĝon de mezaĝa vjetnamino – ĉe tempioj, frunto, kaj aliloke. Br-r-r!
Fine mi sincere dankegis s-ron Thu pro lia nemezurebla helpo kaj li respondis mallonge: “Ne dankinde. Tio ja estas tute normala afero inter esperantistoj”. Oraj vortoj!
Kvinjo-belulinjo
Kvinjo antaŭlonge promesis montri al mi Hanojon, do laŭ interkonsento mi telefonis al ŝi kaj baldaŭ antaŭ mi aperis tiu gaja junulino sur sia same vigla motorciklo. Nia ekskurso estis ne tre longdaŭra, sed memoriginda. Laŭvican fojon mi konvinkiĝis, ke esperantistoj diferencas de ordinaraj turistoj, ĉar tiuj vizitas ŝtonojn, sed ni – homojn.
Malnovaj kvartaloj de metiistoj, taoisma sanktejo ĉe la Okcidenta lago, tri kilometrojn longa mozaiko farita de la loĝantoj de la ceramikista vilaĝo, kiun mi vizitis antaŭ kelkaj tagoj – mi vidis multon. Aparte interesaj estis klarigoj, sen kiuj multaj aferoj estus tute malkopreneblaj.
Ekzemple en la taoisma templo mi demandis pri strangaj (por rusiano) donacoj kiel Choco Pie, Coca-Cola, ktp antaŭ altaroj en vjetnamaj preĝejoj. Kvin respondis, ke tio ne estas miriga, ĉar diinoj antaŭ kiun ni staris estas konsiderataj “Tri patrinoj”. Do kiam ni vizitas ilin, ni kvazaŭ alvenas gepatran hejmon. Do ni devas saluti niajn gepatrojn kun kapkliniĝo kaj poste fari al ili donacojn. Kredo de tiuj homoj estas tiom sincera kaj simpleca, ke por ili ne bezonatas komplikaj konvencioj kaj ritoj.
Ekzemple en la taoisma templo mi demandis pri strangaj (por rusiano) donacoj kiel Choco Pie, Coca-Cola, ktp antaŭ altaroj en vjetnamaj preĝejoj. Kvin respondis, ke tio ne estas miriga, ĉar diinoj antaŭ kiun ni staris estas konsiderataj “Tri patrinoj”. Do kiam ni vizitas ilin, ni kvazaŭ alvenas gepatran hejmon. Do ni devas saluti niajn gepatrojn kun kapkliniĝo kaj poste fari al ili donacojn. Kredo de tiuj homoj estas tiom sincera kaj simpleca, ke por ili ne bezonatas komplikaj konvencioj kaj ritoj.
Same trafa estis respondo pri maskoj, kiujn surportas preskaŭ ĉiuj vjetnamoj. “Ni ne ŝatas sunon, do maskoj protektas nin kontraŭ la suno, polvo, ktp” – “Sed kial vi ne surhavas maskon?” – “Ĉar mi estas bela!”
Mirigis min la grandega Okcidenta lago, ĉirkaŭ kiu serpentumis nia vojo. Kvin diris, ke pro bela pejzaĝo ĉi tie aĉetas domojn riĉaj rusoj. Ŝajne mankas nun varmklimata lando, en kiu ne ĉeestus “riĉaj rusoj”, kurantaj el sia frosta kaj ĥaosa patrujo. Fine ni ripozis en apudlaga kafejo, saviĝinte de la strata varmego. Side sub ĉiamaj ventumiloj ni trinkis po kelkajn pokalojn da suko kaj admiris senliman akvospegulon. Atentema Kvinjo rimarkis, ke mi ŝatas la sukon el verda citrono kaj promesis donaci al mi kilogramon da ĝi kiam mi revenos al la urbo. Kaj ŝi plenumis tion!
Fine de nia promenado ŝi demandis min, ĉu mi jam decidis kien mi plu vojaĝu. Mi respondis, ke jes, mi volus viziti Sajgonon kaj nomis deziratajn datojn. “Bone!” diris la junulino, telefonis al iu, babilis vjetname kaj post kelkaj minutoj montris al mi SMS: “Jen estas viaj biletoj. Ĵus mi transsendu ilin al vi… Farite! Montru tiun SMS en flugahveno, tio sufiĉas”. Mi pagis kostojn kaj jen ĉio estis aranĝita!
Fina vojaĝo al la hotelo, mendo de la venonttaga taksio kaj adiaŭo. Ĝis revido, Kvinjo-belulinjo!
Comments
Post a Comment