Vojaĝo al UK97: Montara vilaĝo kaj vespera promenado

Mi ekskursis dum la tuta tago kaj ĉiam akompanis min vera Ĝojo. Ĉu ve ne kredas? Mi klarigu.

La montara vilaĝo
Tiun tagon ni vizitis montaran vilaĝon, situanta je ĉirkaŭ kvar horoj de veturado de Hanojo. Tie loĝas tribo kun malfacile prononcebla (kaj des pli memorigebla) nomo Thai Mai (espereble mi ne tre fuŝis).


Vojaĝo estis longa, sed ĝujinda. Montaj krestoj iĝis ĉiam pli vastaj, la vojo serpentumis inter rokoj kaj abismoj kaj ĉiuj jen kaj jen klakis per siaj fotiloj.


Neatendita halto. La ĉiĉeronino klarigas: ŝoforo eliris por kontroli staton de la buso antaŭ alveni montaron. Bona ideo! Des pli ke post kelkaj minutoj je mia flanko aperis vrako de kamiono, faliĝinta de sur la ŝoseo.


Piedira promenado al la vilaĝo okazis inter pitoreskaj rizaj plantejoj.



Por mi, urbano alkutimiĝinta vidi rizon nur pakitan kaj ofte jam duonkuiritan, estis tre amuze observi verdajn ĝermojn super la akvo, hundon kuri laŭ padeto inter plantejoj, anasojn naĝi en ĉevojaj rojetoj.


Abunda tagmanĝo okazis sub ŝedo apud la komunuma domo. Tamen eĉ ĉi tie estis tipa porturisma ruzaĵeto: iuj ajn trinkaĵo mankis kaj aĉetebla biero kostis 5 dolarojn (kvinoble pli ol kutime).


Poste en la dua etaĝo de la sama domo okazis koncerto, aranĝita speciale por ni (kontraŭ aparta pago po 5 dolaroj je ĉiu ekskursano).



Vilaĝanoj en popolaj vestoj dancis, kantis, muzikludis kaj akiris multajn aplaŭdojn de la dankema verda publiko, sidanta surplanke sen ŝuoj, forlasitaj antaŭ enirejo.



Ĉiun programeron antaŭis klarigo pri ties senco, kiun rapide kaj kvalite tradukis nia bonega ĉiĉeronino kun tre konvena por ŝi nomo – Ĝojo. Ridema, afablega, moviĝema junulino akompanis nin ĉie, neniam laciĝanta aŭ enuanta.


Ŝi respondis ĉiun demandon kaj reagis iujn ajn petojn kaj ĉion ĉi faris kun ĉiama rideto kaj (kio tre gravas!) en bona Esperanto. Koran dankon al ŝi!


Post la koncerto oni alportis preparitajn por ni alkoholaĵojn en lignaj ujoj, el kiuj elstaris longaj ŝalmoj. Ĉiuj gustumis iom – plejparte por ekhavi amuzan foton – kaj disiris tra la vilaĝo por unuhora libera promenado.


La vilaĝo estis vere interesa. Vicoj da lignaj domoj sur altaj fostoj, grupetoj da infanoj ludantaj surtrate, vagantaj kokinoj kaj hundoj, dormemaj plenkreskuloj.



Antaŭ ĉiu domo staras bretaro kun alkroĉitaj vendeblaĵoj – tukoj, sakoj, plektaĵoj, saketoj por poŝtelefonoj, bubalaj kranioj, tranĉiloj, pafarkoj, alkoholaj ujoj, ktp.



Mi estas sufiĉe indeferenta al ekzotaĵoj, sed tukoj estis tiom belaj kaj kolorriĉaj, ke mi ne sukcesis deteni min kaj post unu horo mia sako (samtie aĉetita) plenplenis je tiaĵoj.


Averaĝe unu tuko (ĉu lina aŭ kotona) kostis ĉirkaŭ 200 mil dongoj (10 dolaroj), kvankam daŭra marĉandado verŝajne povus malaltigi eĉ tiun prezon.


Montaranoj ĝenerale estis afablaj kaj gastigemaj same kiel ĉiuj vjetnamoj.


Ĝojo klarigis al mi poste, ke tiu tribo parolas apartan lingvon, sed por ni (fakte por ŝi) ili parolis vjetname, do ŝi povis interkompreniĝi kun ili.



Naciaj malplimultoj de Vjetnamio loĝas precipe en montaraj regionoj kaj estas tre malgrandkvantaj (ne pli ol 10 % de la tuta loĝantaro).



Reveno estis ankaŭ amuza. Foje ni haltis apud ĉevoja bazareto, tuj malantaŭ kiu faŭkis deklivo transiranta al abismo.


Ĉiuj fotis unu la alian sur fone de tiuj naturaj belaĵoj kaj mi ankaŭ ne kontraŭstaris al tiu tento. Apartan intereson (kaj kompaton) elvokis nigraj porkidoj, kiuj senmove kuŝis surgrunde en plektitaj kaĝoj.


Vigla bovido ankaŭ gajigis la publikon.


Dum alia halto mi trovis grandegan arbon, kies aĝon mi taksus je almenaŭ 100 jaroj. Tamen lokuloj diris, ke ĝi estas nur 30-jaraĝa.


Ĉu kaŭzis tion ardega suno aŭ nur forgesema homa memoro? Mi ne scias.

Vespera Hanojo
Mi ĉiam diras, ke urbon necesas ekkoni piedire kaj mi ne faris escepton por Hanojo. Ĉiuvespere ĝis la 11-a aŭ eĉ 12-a horo mi vagadis tra la urbo, foje vizitante stratojn en kiuj apenaŭ iam videblis eŭropanoj. Hanojo juste estas konsiderata unu el plej sekuraj ĉefurboj de la mondo. Mi neniam havis priajn problemojn aŭ renkontis krimemajn homojn. Nuraj deliktuloj estis motorciklistoj, kiuj staras ĉe ĉiu stratangulo kaj trudeme proponas siajn servojn.


Vespere ili aktivas ankaŭ pri alia metio, malavare sugestante eblecojn por bona ripozo. “Ladys! Womans! 5 dollars!” – unu junulo aparte longe postveturis min. Haltinta por unu minuto, li ŝajne subite komprenis kialon de mia rifuzemo kaj denove impetis al mi: “No women. Boys!”


Mi esperis iom ripozi apud la fama hanoja lago Hoan Kiem, sed malsukcesis. Kun granda peno mi forpelis laŭvican parigiston kaj jen alvenis alia gasto. Per flanka vidkapablo mi rimarkis, ke al mi kuras iu besto, supozeble kato. Mi surmetis la okulvitrojn kaj jen – antaŭ miaj okuloj prezentiĝis… granda rato, almenaŭ 20 cm longa (plus vosto). Post mia ekstaro ĝi timis kaj turnis sin reen. Mi alvenis iom pli proksime kaj vidis du ratojn kuri tien-reen, post kio unu besto subite saltis alte kaj plonĝis en la lagon.


Mi ĉirkaŭrigardis. Ĉie sidis homoj, geamantoj kaj hazardaj promenantoj. Neniu atentis la okazaĵon. Do mi decidis retiriĝi. Poste mi plurfoje vidis en Hanojo kaj Sajgono ratojn, kaj fakte neniu atentis ilin – same kiel mi ne atentus surstrate katon aŭ hundon. Feliĉe vjetnamaj ratoj estas sufiĉe timemaj kaj post vidi homon alproksimiĝi ili tuj forkuras. Sed ne tre malproksimen, ne tre.
Tamen fino de la vespero estis sufiĉe agrabla. Ĉe la sama lago mi aŭdis muzikon, alvenis al fonto de la sonoj kaj jen – antaŭ mi sidas simpatia maljunulo, iom memoriganta Ĥo-Ĉi-Minon, kun kordinstrumento simila al banĝo.


Post ekvidi min, li faris kutiman por vjetnamoj demandon: “Where are you from?” – “Russia” – “Ho, Russia!... Dva berega!” – kaj li plenumis por mi la faman rusan kanton “Du bordoj”. Ĉu li iam lernis en Rrusio aŭ partoprenis iun festivalon en mia lando? Mi ne scias. Sed mi nepre devis fotiĝi kun bonkora maljunulo. Jes, vespero sukcesis.

Comments