La labirinto de la faŭno

La filmo estas tre prema kaj en 80% da kazoj trafos malĝustan spektanton – pri tio kulpas la teruriga kovrilo kaj priskribo de la enhavo, kiu ankaŭ estas ne tre preciza. Vere tio ne estas terurfilmo, pli ĝuste estus nomi ĝin dramo kun fantaziaj trajtoj. Estas malfacile alkutimiĝi al ĝia lingvaĵo, sed kaze de sukceso oni legas filmobildojn kvazaŭ libron.

Fakte antaŭ niaj okuloj disvolviĝas du militoj, du gravaj bataloj. Unu okazas inter plenkreskuloj, hispanoj, kiuj mortigas unu la alian dum enlanda milito. Batalo estas tre kruela, oni ne prenas militkaptitojn, nek jugas venkintojn. Alia batalo okazas en animo de knabineto, kiu superas sian timon por savi malpli aĝan frateton de senevita pereo. Ŝi forkuras de senokula monstro, grimpas en loĝejon de timiga bufo, do ŝi faras verajn heroaĵojn, kiuj tamen restas nevideblaj por la mondo kaj kaŭzitaj ne kredo je abstrakta ideo, sed la deziro savi konkretan homon.

La plej forta sceno troviĝas en la fino. La kruela, sed fiera kaj sentima frankisto provas antaŭ la morto preni heroan pozon, paŭsante konduton de sia pereinta patro, sed nur ricevas kuglon en vizaĝon kaj promeson, ke lia filo neniam eĉ scios pri li. La respublikanoj agas ne malpli kruele ol la frankistoj. Ĝenerale la filmo tiom plenas je kruelaĵoj, ke ili naŭzigas ĝisvome – simile funkcias vakcino kaj antidoto.

La plej impresa dialogo okazas inter la frankisto, torturanta kaptitan partizanon, kaj doktoro, kiu ĵus donis al la kompatindulo venenon. “Kial vi faris tion? Vi ja povus simple plenumi ordonon?” – “Sed por tio ekzistas homoj kiel vi…”. Liaj lastaj vortoj restis vere la lastaj, sed tamen tiu okulvitrulo pravis kaj fine li venkis. “Faru kion vi devas kaj estu kio estos” – la oraj vortoj.