Soroa: orkideoj kaj akvofalo

La lastajn tagojn ni dediĉis al esplorado de la regionoj okcidente de Havano. Lisi ŝatas florojn, do kial ne veturi al Soroa kun ties fama Orquideario? La transportan problemon solvis nia taksiisto Pepe, kiu volonte donis iujn ajn aŭtojn. Por vojaĝi tra Kubo agu kiel kubano, do konatiĝu kun homoj, kiuj konas homojn, kiuj...

Soroa
Soroa estas urbeto en provinco Artemisa, 76 km for de la ĉefurbo. Ĝi ricevis sian nomon laŭ du fratoj-eŭskoj, kiuj posedis tie kafoplantejojn. Ni ne vizitis la urbeton mem (apenaŭ granda perdo), sed anstataŭe rekte iris al la ĉefa vidindaĵo de tiu ĉi loko – orkidea ĝardeno.




La Orquideario estas fondita en 1943 de advokato Tomás Felipe Camacho, membro de la Kuba Orkidea Societo, kiun enigma vivosorto kondukis ĉi tien de la Kanariaj insuloj. Li kolektis 18 mil specimenojn de siaj amataj floroj, kiuj formis la plej riĉan orkidean ĝardenon de la Ameriko. 








Nun en la ĝardeno sur 35 mil kvadrataj metroj estas kultivataj 20 mil floroj de 700 specioj, el kiuj 130 (laŭ iuj datumoj 250) renkonteblas nur en Kubo. Fine de la 20a jarcento ĝi transformiĝis al la scienca esplorejo, vaste konata tra la mondo.






Post pagi la eniron ni enprofundiĝis al tiu ĝangalo. Proksime de la enirejo staris forciejo, en kiu kreskas la plej kapricaj floroj. Ĉiuj aliaj estas dissemitaj laŭ la vasta areo, tra kiu serpentas pavimitaj vojoj kaj padoj. Soroa situas 250 metrojn super la marnivelo, do la tereno estas malebena. Oni jen grimpas ien, jen malsupreniras laŭ ŝtona ŝtupareto. Por mi kiel siberiano estis tre strange vidi subĉiele la plantojn, kiujn miaj samlokanoj aĉetas en specialaj vendejoj kaj poste dorlotas ĉiutage per varmo kaj lumo.





En iu herbejo Lisita montris al mi amuzan planton Sensitivo (Mimosa pudica), kiu se tuŝi ĝiajn foliojn tuj levas ilin, kvazaŭ kaŝante, por post kelkaj minutoj mallevas denove.




En la hispana oni nomas ĝin morivivi, do laŭvorte “morti kaj vivi”.





Post esplori la ĝardenon dum pli-malpli unu horo kaj saluti la senevitan buston de José Martí sub la kuba flago, ni turnis al alia loka vidindaĵo – la akvofalo Salto del Arco Iris. 






Ĝi troviĝis tre proksime kaj se en la ĝardeno krom ni samtempe vagadis apenaŭ pli ol kvin homoj, do en “Mirador El Salto” mi kalkulis almenaŭ tridek. Kompreneble tio ne estis Niagaro aŭ des pli Igŭacuo, sed ĉu iu atendas vidi gigantojn en Kubo?



Post pagi modestan enirkoston, ni marŝis laŭ betona pado dek minutojn, ĝuante ĉirkaŭan naturon. Tropika arbaro, birdoj, plantoj kaj plej grave blua ĉielo – ĉio videble ĝuis la vivon kaj ni sekvis tiun ekzemplon. Fine de de la vojo bruis la akvofalo. 





Nur 20 metrojn alta, ĝi aspektis pli hejmece ol majeste, do ni iom sidis sur ŝtonoj de la proksima rigardejo, gapante ien kaj tien. Apude svarmis deko da turistoj. Sur alia ŝtono sidis kantisto, kiu ludis gitaron kaj ion kantis hispane. Post fotiĝi kun artefarita strigo kaj aĉeti trinkaĵon en loka vendejo (malsame ol en Orkideario, kie ili tute mankas) ni revenis al Havano.




Tie ni aĉetis por Lisi revenan busbileton al Guantanamo kaj vespermanĝis en komforta kafejo, situanta en la unua etaĝo de mia domo. 


La interiero estis bele dezajnita, de sur la muroj rigardis nin gajaj neĝohomoj, sed la knabino aspektis malĝoja, ĉar ŝi komprenis ke postmorgaŭ matene ŝi foriros, do ne povos adiaŭi min tagmeze en la flughaveno.



Ludema bankmaŝino

Baldaŭ ankaŭ mi havis kialon por iom malĝoji. Matene mi venis al bankmaŝino en la apuda Strato 23, rutine mendis 400 CUC, la aparato enpensiĝis, dum du minutoj montris al mi rotaciantan cirklon kaj poste mi finfine ricevis... mian bankokarton kaj SMS, kiu konfirmis ke oni debetis 400 CUC. La bankbiletoj ne aperis. 




Feliĉe mi estis ne sola. Lisi sukcesis penetri la bankoficejon, kie neimageble trankvila oficistino proponis du klarigojn: en la maŝino elĉerpiĝis mono aŭ ĝi simple fuŝis. En ajna kazo ni iru al la ĉefa oficejo kaj verku tie la peton. Tiu oficejo troviĝis tre proksime, en la teretaĝo de Habana Libre kaj ankaŭ estis fermita. Lisita sukcese eltiris el ĝi dormeman viron, kiu ŝtonvizaĝe aŭskultis la historion kaj same senemocie reagis: “Jes, vi devas prezenti la peton ĉi tie, sed hodiaŭ estas sabato, do revenu lunde kaj faru” – “Sed lunde li jam estos en Rusio!” – “Bone, do li iros al sia banko en Rusio kaj prezentos la peton tie”.





Mi nur ridis pri la ordemaj kubaj bankistoj, kies amon al la strikta ordo kaj ekzakta horaro povus superi nur argentinaj policanoj. Post ĝui la konversaciojn mi simple revenis al la maŝino kaj provis denove. Ĉi-foje mi ricevis la sumon, sed mia karto tute elĉerpiĝis. Mi imagis kio okazus, se la malaperinta mono estus la lasta espero mia... sed tuj decidis, ke prefere mi ne pensu pri tiaĵoj.




Fine mi aldonu, ke post reveni hejmen mi estis okupita, do vizitis mian bankon nur post monato. Oni akceptis la peton, sed tuj avertis min, ke temas pri afero komplika kaj longa, ke dum la unuaj 30 tagoj la papero estos traktata en mia banko, poste ĝi iros al Kubo... “...kie ĝi kuŝos pliajn 30 tagojn antaŭ iu prenos ĝin en la manoj por legi” daŭrigis mi kun rido. Fakte mi jam adiaŭis tiun monon. Sed post du semajnoj mi ricevis SMS, kiu anoncis alvenon de pli-malpli simila sumo en rubloj al mia konto. Post du tagoj telefonis min la oficisto, kiu diris ke laŭ ilia enketado io fuŝis en la kuba ĝirsistemo, sed poste aŭtomate korektiĝis, do la mono haltis mezvoje kaj revenis al sia posedanto. Dankon, lando de mirakloj!

Comments

  1. Bonega raportaĵo sinprezentas, dankon. Al kiu sekvas vin de Bonaero al Bolivio kaj Peruo ne povas teni sin de rido kiam vi i.a. aludas tion pri ebla malapero de via kofro :-))

    ReplyDelete
  2. La floro Sensitive, hispane Vivimori, laŭ donas tiu ligo vikipedia,do nomiĝus Netuŝumino.

    ReplyDelete
  3. Belegaj fotoj kaj rakonto :) cxiam estas plezuro por mi legi tiajn historiojn pri mia lando cxe via blogo!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Mi pretus verki pri mia amata Kubo ĉiutage. Mia lasta vojaĝo el 2017 ankoraŭ atendas esti raportita))

      Delete

Post a Comment