Mi vidis pandojn!

Finfine dum la tria vizito al Ĉinio mi vidis pandojn. Neforgesebla sperto, kiu tuj elaĉetis ajnajn klopodojn kaj penojn.

---

Pandejo

Kiam homoj demandis min, kial mi volas denove vojaĝi al Ĉinio, mi ĉiam respondis: “Mi volas vidi pandojn!” Mia revo efektiviĝis. Tiutage mi vizitis la pandejon en Ĉengduo – la plej grandan en la mondo.

Antaŭ la zoo serpentis longega atendovico. Ni havis nur horon kaj duonon, do oni tuj enkondukis nin tra la elirejo. Vasta areo kovrita je arboj, arbustoj kaj verdaj herbejoj.

Vizitantoj sekvas itineron laŭ asfaltitaj padoj, sur kiuj fojfoje aperas pandomobiloj – malfermaj busetoj.

La unua pando kiun ni vidis estis eble kelktaga aŭ kelkmonata – tiukampe mi malspertas eĉ pri homaj estuloj. Ni admiras ĝin tra grandega (de planko ĝis plafono) vitro, kiu anstataŭas muron de la pandovartejo. Ino en blua masko kaj protekta kostumo manĝigas etulon el boteleto.

Antaŭ ŝi staras viro samvestita kaj filmas la procezon per kamerao. Inter ili kaj la vitro videblas ligna korbo simila al porbebaj rampejoj, tre popularaj inter la rusiaj gepatroj. Sur ĝia fundo trankvile kuŝas tri pandidoj, tute ne diferencigeblaj de samkoloraj pluŝpupoj en ajna vendejo. Fotiloj klakas, inoj suspiras, gardistoj rapidigas.

Poste komenciĝas areoj de plenkreskaj pandoj. Vastaj verdkovritaj malebenaj terenoj skrupule imitas naturan medion de tiuj endanĝerigitaj bestoj.

Spektantoj staras malantaŭ alta ŝtona bariero kaj plejparte observas ursojn de kelkdekmetra distanco.

Cetere pandoj ŝajnas tute ignori nian ĉeeston. Ili trankvile promenas, kuŝas kaj maĉas bambuon kvazaŭ ili estas tute solaj aŭ... profesiaj artistoj.

“A lot of eat, a lot of sleep... and all people like you!” spirĝemis usonano apude. 

"Ĉu vi konas kion signifas ĉina nomo de la grandaj pandoj?” ruze ridetas Long Zhang. “Granda urso-kato! Kaj la ruĝa pando nomiĝas la ruĝa urso-kato. Memoru, ke ne iu eŭropa vulpo, sed nome ruĝa pando estas bildigata sur la emblemo de Firefox!” Ruĝa pando promenis same libere kaj dum nia vizito manĝis ion, prenante pecojn en sian antaŭan piedon. Mi ne scias, kial ĝi apartenas al la pandofamilio, sed laŭaspekte tio estas preskaŭ tute normala prociono. Cetere la dua esperanto-nomo de la prociono estas lavurso.

Long Zhang kunprenis por tiu vizito siajn familianojn – la edzinon kaj filineton kun esperanto-nomo Ŝika (la ĉinan version mi ne sukcesas enkapigi). Mi vidis ilin nur en 2012 dum mia unua vojaĝo al Ĉinio, do la renkontiĝo estis kortuŝa.

La knabineto grave kreskis sen perdi infanan ĉarmecon kaj vigle kapriolis dum pluraj horoj. Ni ludis, blagis kaj amuziĝis kun reciproka ĝuo.

Mi scias, ke junaj azianoj ŝatas montri V-signojn, sed ĉi-kaze Ŝika prezentis al mi iom malkutiman varianton de tiu gesto, kvazaŭ ŝirmante sian okuleton per du disigitaj fingroj. “Ŝi lernis tion en japanaj mangaoj kaj ripetas nun” klarigis la feliĉa patro. Do ankaŭ mi ripetis, espereble ĝuste.

Post la pandaj areoj ni vizitis belan lagon, sur kiu glitis cignoj kaj anseroj.

Ŝiketo volis manĝigi iun birdon, sed kiam tiu alpaŝis ŝi unue timeme retiriĝis kaj poste ride forkuris.

Nia promenado finiĝis. Aliaj grupanoj fortiriĝis dum mi plonĝis tutkorpe en maron de pandobutiko. “Rusoj ŝatas ursojn” ironiis la francoj. Kompreneble! Prezoj estis vere modestaj, do mi koncentriĝis pri unu afero – trovi ion interesan por jam poste decidi al kiu mi donacos tion.

Vendistino baldaŭ pritaksis seriozecon de miaj intencoj, do ĉiam apudis, helpante min kaj forportante elektitajn varojn. “Ne zorgu, kara, ni havas tempon” trankviligis min Long Zhang. Sakoj, porinfanaj horloĝoj kaj vestoj, manĝiloj, medaloj... fine mi lasis tie proksimume 200 dolarojn kaj ne bedaŭras pri tio. Ĉu mi laboras ne por plezurigi miajn proksimulojn?

Aĉetcentro, japana manĝejo kaj ek al flughaveno

Tio estis mia lasta tago en Ĉengduo, do ni havis tagmanĝon kun la familio de Long Zhang. Bonaj rememoroj! Lia edzino veturigis nin en sia MINI al iu aĉetcentro – sufiĉe granda, sed tre simila al tiuj en Rusio. Eĉ la samaj varmarkoj prezentiĝis, certe kun iuj esceptoj.

Ni tagmanĝis en japana memserva restoracio, ŝatata de Qinyan Wu (tiel nomiĝas la edzino de Long Zhang), kiu bone parolas la japanan lingvon. Estis vere interesa sperto por mi, ĉar malgraŭ ega inklino de la rusianoj al la suŝioj, prave rimarkigita de Kalle Kniivilä, mi neniam vidis manĝaĵojn alveni al homoj laŭ rulbendo. Ĝi serpentis tra la halo, preterirante ĉiujn tablojn, kaj ĉiu povus preni kion kaj kiom li volas. La verda teo same senlime verŝiĝis el kranoj, kiuj elstaris el muro.

Mi sekvis konsilojn de miaj ĉinaj gastigantoj kaj baldaŭ plenigis la stomakon per bongustaĵoj, kies nomojn mi neniam kapablos enkapigi. Ŝika plu ludis, nun jam pri manĝaĵoj. Ŝi prenis verdan folion, imitis skribadon kaj transdonis ĝin al mi. Post atenta “tralego” mi kapsvingis, “forviŝis” la “tekston” kaj, post skribi respondon, redonis. Ŝiketo seriozmiene “legis”.

De tie ni startis rekte al la flughaveno, ĉar samvespere mi kaj Long Zhang estis forflugontaj al Ŝenĵeno.

edaŭrinde la aŭto rajtas stari tiuloke nur tri minutojn, do mi hastege prezentis al la ĉina amiko plurajn donacojn por li kaj liaj familianoj, kiujn mi alportis el fora Rusio, inkluzive la rusajn librojn por Ŝika, lernonta la rusan lingvon. Espereble iam mi havos tempon por klarigi tiujn specifaĵojn.