Hanojo kaj Hue

“Kial vi denove iras al tiu lando?” tio estis la unua reago de ĉiuj miaj konatoj post ekscii, ke mi planas reveni al la lando de la 97-a UK. Mi ne estas tradiciemulo, ŝategas diversecon, sed ĉi-foje reveno al la sama lando havis gravajn kialojn. Unue, tre plaĉas al mi la bela Vjetnamio kaj amikemaj vjetnamoj. Due, mi ankoraŭ ne vidis multajn vizitindajn lokojn, nek ĝuis la varman vjetnaman maron kaj belajn plaĝojn. Finfine, jen plej grava kialo: en Vjetnamio atendis min amikoj, kiuj ŝatus vidi min – tre bona afero por sola vojaĝanto.

---

Renkontiĝoj en Hanojo

Mi alvenis al Hanojo matene la 10-an de novembro 2013. Longa atendado de la bagaĝo (kutima por la flughaveno Noibai), sed jen mi jam sidas en taksio kaj kontraŭ 20 dolaroj veturas al la hostelo.

Mi neniam aĉetis planitajn vojaĝojn de turismaj firmaoj, do en tiu kazo mi ankaŭ faris ĉion memstare, kun helpo de la vjetnamaj amikinoj.

Flama mendis por mi ĉambron en Hanoi Nonprofit Hostel en malnova urboparto apud lago Hoan Kiem.

Malgranda, senfenestra kaj ne tre luksa, ĝi tamen tute sufiĉis por unu nokto kaj plene pravigis sian koston je 12 dolaroj.

Mi eĉ sukcesis uzi la sendratan interreton en mia ĉambro kaj en la unua etaĝo apud akceptejo staras pliaj komputiloj, libere uzeblaj kaj retkonektaj.

Mi alvenis Hanojon nur por vidi miajn geamikojn, do dumtage mi sencele vagadis tra la urbo, kolektante fotojn kaj impresojn.

Interalie mi vizitis la muzeon sur la insuleto de Hoan Kiem, kie mi renkontis ne nur la faman mumiigitan testudegon, sed ankaŭ ĝian pli junan (kaj tute vivan) posteulon, kiu ĝuis la varman veteron en surborda herbejo.

Vespere alvenis laŭkonsente la ĉarma Tran Anh, mia pariza ĉiĉeronino (pri tiu vojaĝo mi rakontos en alia raportaĵo). Ŝi de aŭgusto rehejmiĝis kaj nun adaptiĝas al sia (mal)nova vivo.

Sen la francaj fromaĝoj kaj sandviĉoj la junulino perdis 6 kg, kio igis ŝin pli vjetnameca, sed ne malpli bela. Post ekvidi min en la hostelo ŝi same varme ridetis, diris: “Bisou!” kaj brakumis min.

Poste ni veturis sur ŝia motorciklo al iu restoracio, specialiĝanta pri Hue-manĝaĵoj. Dum la vespermanĝo Anjo rakontis, ke nun ŝi laboras en la komerca televidkompanio VITV, kie okupiĝas pri vendado de ĝiaj servoj. Ŝi jam ne plu revas pri Parizo aŭ almenaŭ diras tiel. Nu, kion diri – parte mi komprenas ŝin, vivo estas plena je neatenditaj ŝanĝoj.

La restoracio estis bona, tute en vjetnama etoso. Kelneroj preskaŭ ne parolis la anglan lingvon, kio estigis la amuzan situacion. Apud ni sidis kelkaj maljunaj virinoj, kiuj malsukcesis interkompreniĝi kun kelnerino kaj turnis sin al Tran Anh kun helpopeto. Ili diris, ke dum multaj jaroj loĝis en Usono kaj nun kelnerino ne komprenas ilian vjetnaman parolon, do ĉu ŝi povus interpreti iliajn vortojn per la angla. Anjo kompreneble konsentis kaj ĉio solviĝis. Do mi observis kiel unu vjetnamo alparolis la alian helpe de la tria pere de la angla lingvo. Nian lingvon ili ankaŭ ne komprenis, do Anjo klarigis, ke tio estas “Esperanto – special language”. Poste ŝi diris, ke tiuj virinoj plej verŝajne estis ne vjetnamoj, sed kmeroj (ja post la Vjetnama milito multaj kmeroj el la delto de Mekongo fuĝis al Usono).

Kiam mi revenis al la hostelo tie jam atendis min Flama, ĉarma kiel ĉiam.

Poste alvenis aliaj esperantistinoj, ĉiuj sur motorcikloj – Ĝojo, Nepo, Midori, Jena. 

Ni vespermanĝis en apuda kafejo, kaj post ĝia fermo aranĝis la veran vjetnaman amikvesperon – ni sidis surstrate sur malaltaj seĝetoj, manĝis nuksojn, trinkis sukon kaj babilis en mallumo, ĉirkaŭitaj de la pluvego, de kiu iom ŝirmis nin la hostela tegmento.

Mi disdonis al la junulinoj donacetojn, alportitajn el Rusio – espereble tiuj braceletoj el rusiaj valorŝtonoj memorigos al ili pri la fora rusa amiko.

Alveno al Hue

La 11-an de novembro matene mi devis flugi al Hue, biletoj estis aĉetitaj en Rusio. Verdire mi jam iom dubis pri efektivigebleco de tiu plano, ĉar de pli ol semajno ĉiuj amaskomunikiloj plenis je informoj pri la terurega tajfuno Haj-jano, kiu damaĝis duonon de la Filipinoj kaj nun iris al Centra Vjetnamio, do samdirekte kiel mi. “Ĉu vi ne aŭdis pri tiu tajfuno? – demandis min vjetnaminoj. – Ĝi ja iras rekte al Hue” – “Bone, – respondis mi, - speciale por tio mi kunprenis la fotilon. Mi povos fari raportaĵon”.

Tamen la knabinoj dubigis min, dirante ke plej verŝajne mia flugo estos prokrastita pro veterkondiĉoj, do mi kontrolu tion antaŭ forlasi la hostelon. Mi jam pretis resti en Hanojo por pliaj tagoj, sed matene telefonvokis min Nepo: “Hej, stultulo rusia, – diris la mokema knabino. – Mi telefonis al Vietnam Airlines, via flugo estas valida, do ek!”

La malgranda aviadilo estis plena je alilandanoj, ĉefe germanoj kaj francoj. Apud mi sidis la maljuna franca paro. “Parlez-vous français?” – “Ne”. La flughaveno en Hue estis malgranda, sed komforta. La bagaĝon mi ricevis post ne pli ol 15 minutoj, kio vere mirigas post pli ol unuhora atendado en la hanoja Noibai. Vetero tute ne memorigis pri iuj kataklismoj – suno brilis, homoj trankvile piediris aŭ veturis sur ĉiamaj motorcikloj. Mi telefonis al mia ĉi-urba amikino Suong por demandi ŝin pri plej oportuna transporto al la urbo, sed ŝi diris: “Ne, atendu min 5 minutojn. Kio pri la tajfuno? Ĝi lastmomente ŝanĝis la direkton kaj iris al Ĉinio”. Baldaŭ aperis griza Toyota Innova (ŝajne tio estas plej populara aŭto en Vjetnamio), el kiu eliris la bela Suong kaj ŝia edzo Tenh. 

Kun Suong mi interkonatiĝis antaŭjare, dum la 97-a UK en Hanojo. Tio estis mallonga renkontiĝo dum la ferma ceremonio, kiam mi, Kvinjo kaj Suong sidis surtrate apud la halo, manĝis, trinkis kaj babilis. Poste ni iom korespondis kaj jen la bonkora junulino invitis min viziti sian antikvan urbon kaj eĉ loĝi en sia domo. Ŝi havas en Hue malgrandan hotelon, sed: “Kial vi turmentu vin inter homoj, kiuj ne parolas Esperanton?” Ŝi mem lernis la lingvon pere de Lernu.net, proprainiciate kaj nun estas la sola esperantisto en Hue. Bedaŭrinde multaj hejmaj kaj labortaskoj malebligas al ŝi partoprenon en alilandaj esperanto-eventoj, do ŝia lingvouzado estas limigita al nura korespondado interreta. Mi ĝojas ke Esperanto interkonatigis nin kaj jam tio pravigas por mi ĝian lernadon.

Mi neniam vojaĝis helpe de turisma firmao laŭ komuna itinero kaj la tagoj pasigitaj en Hue estis plia argumento por mia speco de vojaĝado. Mi kunkape enprofundiĝis en la vjetnaman vivon: loĝis en la vjetnama domo, manĝis kaj ripozis kun miaj vjetnamaj geamikoj kaj eĉ partoprenis la geedziĝan feston en apudurba vilaĝo!

La duetaĝa domo de Suong kaj Tenh situas en urboparto, kiu konsistas el tiaj konstruaĵoj. Mallarĝaj, sed profundaj kaj ĉiam almenaŭ duetaĝaj tio estas tipaj vjetnamaj domoj. Suong rakontis, ke ili mem konstruigis ĝin sur la aĉetita post la geedziĝo tereno. La geedzoj kune mastrumas sian sepĉambran hotelon helpe de kelkaj kunlaborantoj kaj fojfoje aranĝas ekskursojn en la angla kaj franca parolataj de Suong (Tenh regas nur la vjetnaman, do helpas al ŝi kiel ŝoforo).

Ŝajnas, ke Suong neniam pensis pri uzado de Esperanto por promocio de sia hotelo en la urbo, kiun ĉiujare vizitas miloj da turistoj, sendube inkluzive de esperantistoj. Ŝia lingvaĵo ne estas perfekta, sed ajnakaze mi preferus loĝi en la hotelo kiun administras esperantisto kaj scii, ke mi havus potencialan amikon kaj helponton en fremda urbo. Espereble la aktiva rusia esperanto-vojaĝanto Vadim Biserov helpos al ŝi disvastigi la informon pri tiu hotelo kaj eble eĉ certagrade esperantigi ĝin.

La unuan tagon en Hue finis komuna vespermanĝo en la domo de miaj gastigantoj, kiun partoprenis ankaŭ Tinh, la frato de Suong kaj iu najbaro. Ni sidis sur disetendita surplanke tapiŝo, manĝis bongustaĵojn de Suong, drinkis rizan vodkon kaj babilis. Bona vespero.

Ĉirkaŭ ni kuris la vigla Milo, kvarjara fileto de Suong kaj Tenh, kiun ni laŭvoje forprenis de infanĝardeno. Li estas tipa moderna infano: tuj post eniri la domon li ŝaltis la tabulkomputilon, vizitis la Jutubon kaj ekserĉis por si animaciaĵojn – unu post la alia.

Mi donacis al li matrjoŝkon, pri kiu mi iomete dubis antaŭe (ĉu tiu ludilo taŭgos por knabo?) kaj la efiko estis la sama kiel al rusaj infanoj: li tuj kvietiĝis, sidiĝis surplanken kaj komencis dismunti-remunti tiun kvinopan pupeton. Trankvila infano – feliĉa patrino!